Σχέδιο εγγράφου Γρ. Χρυσοστόμου (1946) προς Πρωθυπουργό Θ. Σοφούλη & Υπουργό Παιδείας.
Το έγγραφο ζητά να ολοκληρωθούν οι σπουδές των φοιτητών της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αλεξανδρούπολης προς το τέλος Μαρτίου ή αρχές Απριλίου για να αντιμετωπιστούν οι εκπαιδευτικές ανάγκες της περιφέρειας του Έβρου.
Σύνδεσμος Αρχείου: Σχέδιο εγγράφου Γρ. Χρυσοστόμου (1946) προς Πρωθυπουργό Σοφοκλή Βενιζέλο & Υπουργό Παιδείας.
Εν Διδυμοτείχω τη 22α Ιουλίου 1949
Υπόμνημα των Ιερέων της Επαρχίας της Ιεράς Μητροπόλεως Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας και Σουφλίου
Προς
Την Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της και τους Κους
Κους: Προέδρου της Βουλής και της Κυβερνήσεως, Αντιπροέδρους, Υπουργούς Θρησκευμάτων και Οικονομικών, Αρχηγούς Κομμάτων, Βουλευτάς Έβρου, Ημερήσιον τύπον Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Εφημερίδας Αλεξανδρουπόλεως και Εκκλησιαστικάς Εφημερίδας "ΕΝΟΡΙΑ" και " ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ"....
Οικονομικά θέματα - Αντίδραση για τον αποκλεισμό από την μισθολογική αναβάθμιση τους.
Σύνδεσμος Αρχείου : Υπόμνημα των Ιερέων της Επαρχείας της Ιεράς Μητροπόλεως Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας και Σουφλίου (22-7-1949)
Ο φάκελος του Συλλόγου Κυριών και Δεσποινίδων Αλεξανδρούπολης περιλαμβάνει:
Την εφημερίδα : "Ελεύθερη Θράκη" της 26.12.1954 και 21.10.1955
Καταστατικό, Αποφάσεις, Αγωγές, Προτάσεις Δηλώσεις, Καταθέσεις Μαρτύρων, Ιστορικό Συλλόγου, Εξώδικα, Συμβόλαια, Αλληλογραφία, Δαπάνες, Διαταγές Πληρωμής, Κατασχετήρια, Αλληλογραφία με Κ. Καρυωτάκη, Γρ. Χρυσοστόμου κ.ά., Αντίγραφα Πρακτικών Συνεδριάσεων και Αποφάσεων, Δήμος Αλεξανδρούπολης, Παρεμβάσεις Μητροπόλεως Αλεξανδρούπολης, Κινηματογράφος - Συμφωνητικό ... Περίπου ...κ.ά.
Σύνδεσμος Αρχείου :Φάκελος του Συλλόγου Κυριών και Δεσποινίδων Αλεξανδρούπολης
Ο Φάκελος Ανταρτοπλήκτων Παιδιών Αθηνών περιλαμβάνει:
Την εφημερίδα : "Ο Τύπος της Θράκης" της 06.07.1948, 21.07.1948, 24.07.1948, 28.07.1948, 31.07.1948
Χειρόγραφες και δακτυλογραφημένες καταστάσεις με 1200 περίπου παιδιά και αντίστοιχες διευθύνσεις φιλοξενίας, αλληλογραφία με διευθυντές ιδρυμάτων, συνθήκες διαβίωσης κ.ά.
Σύνδεσμος Αρχείου :Φάκελος Ανταρτοπλήκτων Παιδιών Αθηνών
Κατηγορία Εγγράφων : Δικαστικό - Ποινικό - Αλεξανδρούπολη
1ος Ποινικός Φάκελος:
Ο πρώτος ποινικός φάκελος αφορά την Στέλλα Κ... και Αλέξανδρο Π... καθηγητών της Παιδαγωγικής Ακαδημίας για το αδίκημα της δωροδοκίας. Ο φάκελος περιλαμβάνει:
Την εφημερίδα : "Ο Τύπος της Θράκης" της 22.12.1951
Την εφημερίδα : "Ο Τύπος της Θράκης" της 01.01.1952 και
δύο μονόφυλλα της "Ελεύθερης Θράκης" της 22.12.1951 και 01.01.1952
Τα υπομνήματα, κλήσεις, επτά καταθέσεις μαρτύρων υπεράσπισης και κατηγορίας, διάγραμμα αγόρευσις κ.ά.
Σύνδεσμος Αρχείου : 1ος Ποινικός Φάκελος
2ος Ποινικός Φάκελος:
Ο δεύτερος ποινικός φάκελλος
αφορά την Ευαγγελία Χ... καθηγήτρια της Παιδαγωγικής Ακαδημίας
Αλεξανδρούπολης για το αδίκημα της δωροδοκίας. Ο φάκελος περιλαμβάνει:
Την εφημερίδα : "Βήμα της Θράκης" της 5.10.1958
Επτά φωτογραφημένα έγγραφα εμπιστευτικής αλληλογραφίας και μια αίτηση προς την Πρωτοβάθμια Υγειονομική Επιτροπή Έβρου.
Σύνδεσμος Αρχείου : 2ος Ποινικός Φάκελος
Ο Έβρος Μετά τον Πόλεμο
Μετά τον πόλεμο και με την επίσημη έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου χιλιάδες παιδιά, τα οποία βρίσκονταν κυρίως σε αγροτικές περιοχές, οδηγούνταν ή στο Παραπέτασμα στις τάξεις των ένοπλων σωμάτων των κουμμουνισμού ή στις Παιδοπόλεις που δημιούργησε το Υπουργείο Πρόνοιας. Για τους κομμουνιστές αυτό θεωρούνταν «Παιδοσώσιμο», ενώ οι Παιδοπόλεις του Υπουργείου Πρόνοιας αποκαλούνταν «τα Κάτεργα της Φρειδερίκης». Σε κάθε περίπτωση η απομάκρυνση χιλιάδων νέων από την οικογενειακή τους εστία με όποια πρόφαση και αν επιχειρήθηκε, δεν παύει να ήταν μια de facto κακοποιητική συμπεριφορά.
«Ο Απεσταλμένος της Βασίλισσας»
Βρισκόμαστε στην Αθήνα του 1949, όπου ο δεκαεξάχρονος Δημήτρης από την Ορεστιάδα βρισκόταν ως βοηθητικό προσωπικό στα βασιλικά ανάκτορα. Ο Δημήτρης προφανώς βρέθηκε ως βοηθητικό προσωπικό στα βασιλικά ανάκτορα όχι γιατί είχε κάποιον γνωστό, αλλά γιατί ήταν ένα παιδί που είχε περισυλλέξει το Υπουργείο Πρόνοιας. Με την ενηλικίωση ο Δημήτρης πήρε τον δρόμο της επιστροφής και αποφάσισε να εφαρμόσει όλες τις ηθικές αξίες και συμπεριφορές που είχε προσλάβει ως νέος από τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Υπουργείου Πρόνοιας.
Τον Ιούλιο του 1950 και σε ηλικία δεκαεπτά χρονών συναντάμε τον Δημήτρη στην Αλεξανδρούπολη. Ο Δημήτρης έχοντας τον αέρα του αστού, εμφανίστηκε στις τοπικές αρχές (στρατιωτικές και πολιτικές) ως απεσταλμένος της Βασίλισσας. Την 19η Ιουλίου 1950 πραγματοποιεί επισκέψεις στα χωριά Πρωτοκκλήσι, Αγριάνη, Λάβαρα κ.ά. λέγοντας στους ανυποψίαστους προεστούς και χωρικούς ότι ήταν απεσταλμένος της βασίλισσας και ότι μπορούσε να βοηθήσει να λάβουν σύνταξη τα θύματα του άμαχου πληθυσμού, να εξασφαλίσει χρηματοδοτήσεις για την ανοικοδόμηση των οικιών τους και κυρίως να βοηθήσει να εισαχθούν στα Νοσοκομεία και στα Σανατόρια οι πάσχοντες ασθενείς. Με τον τρόπο αυτό ο Δημήτρης κατάφερε να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των ανυποψίαστων χωρικών και προεστών. Αφού συγκέντρωσε χρήματα, τρόφιμα και ρουχισμό για τις άπορες οικογένειες, τον πλησίασαν και οι συνήθεις ύποπτοι οι οποίοι ήθελαν από αυτόν και τα ανάκτορα προνομιακή μεταχείριση. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του Προέδρου της Κοινότητας … που για να συνάψει ιδιαίτερες σχέσεις με το βασιλικό περιβάλλον, έδωσε 1.000.000 δραχμές και μεταξωτά σεντόνια για την βασίλισσα. Όπως αντίστοιχα συνέβη και με τους αδελφούς Μουσουλμάνους. Βλέπετε η εξασφάλιση προνομιακής μεταχείρισης δεν έχει θρησκευτικά ταμπού. Με αυτό το αφάνταστο τέχνασμα για την ηλικία του ο Δημήτρης στα δεκαοκτώ του χρόνια κατάφερε και απέσπασε πολλά εκατομμύρια δραχμές όχι μόνο από τον Νομό Έβρου αλλά και από τους όμορους νομούς. Οι παθόντες, όταν άρχισαν να υποψιάζονται ότι κάτι συνέβαινε -αφού δεν είχε δώσει σημεία επαφής-, προσέτρεξαν στις αρμόδιες αρχές, περιοριζόμενοι ωστόσο, στον οίκτο αυτών: «…ο Δ… τυγχάνει ικανός να μετέλθη παν μέσον προς επιτυχίαν του σκοπού του, στερούμενος παντελώς ηθικών αρχών…», ενώ ο Δημήτρης τους χαιρετούσε από άλλη γη και άλλα μέρη… Αργότερα ο Δημήτρης θα μπορούσε να ζει ως έγκλειστος σε μια ευρωπαϊκή χώρα ή να έχει γίνει ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας … (!), ενώ οι απόγονοι του θα μπορούσαν να είναι κατατρεγμένοι ή να εξασφάλιζαν κορυφαίες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό … (!) ποιος να ξέρει όλα μέσα στη ζωή είναι...
Πηγή: Δημήτρης Γ. Μερκούρης, https://ermiss.blogspot.com/2023/11/blog-post.html
Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Έβρος ποταμός υπήρξε το κυριότερο πέρασμα για τους πολίτες κυρίως της Θράκης που κατέφευγαν στο Κάιρο της Αιγύπτου όπου βρισκόταν η εξόριστη κυβέρνηση. Οι περισσότεροι πολίτες παρέμειναν στην περιοχή και αντιμετώπισαν τις νέες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, ενώ άλλοι πήραν τα βουνά με σκοπό την αντίσταση είτε λόγω ιδεοληψίας είτε επιβίωσης είτε λόγω ερωτικών περιπετειών -κυρίως από γυναίκες – κ.ά. Ωστόσο στο βουνό κατέφυγε και ένα μεγάλο μέρος πολιτών του κοινού ποινικού δικαίου.
«Το ματωμένο ποτάμι».
Κατά την περίοδο της εχθρικής κατοχής πολλοί Έλληνες «αναγκάστηκαν» να αναχωρήσουν από την Ελλάδα. Οι περισσότεροι ήταν εύποροι ή στρατιωτικοί οι οποίοι ήθελαν να μεταβούν στη Μέση Ανατολή. Αρκετοί από αυτούς με καταγωγή από τη Θράκη πέρναγαν στην Τουρκία μέσω του ποταμού Έβρου και στη συνέχεια μετέβαιναν στο Ελληνικό Προξενείο Αδριανούπολης, το οποίο μεριμνούσε για την προώθησή τους στη Μέση Ανατολή. Το πέρασμα του ποταμού Έβρου γινόταν συνήθως από λεμβούχους οι οποίοι ήταν οργανωμένοι στην Ελληνοαγγλική υπηρεσία. Ωστόσο στην περιοχή υπήρχαν και άλλοι λεμβούχοι οι οποίοι ασχολούνταν με όλα τα είδη του λαθρεμπορίου.
Ο Χρήστος…, η σύζυγος του Δέσποινα…, ο Γιώργος… από το Σουφλί και ο Αλέκος… από τις Φέρες εφοδιασμένοι με ταυτότητες από την Εθνική Οργάνωση Σουφλίου αποφάσισαν να περάσουν στην Τουρκία μέσω του ποταμού Έβρου. Την 15η Φεβρουαρίου 1943 ο λεμβούχος Κωνσταντίνος… πληροφορούμενος ότι οι ως άνω πολίτες επιθυμούσαν να αναχωρήσουν για την Τουρκία, επισκέφτηκε την οικία του Χρήστου… και προθυμοποιήθηκε να τους περάσει αυτός στην Τουρκία. Αφού συμφώνησαν, αναχώρησαν από το Σουφλί για το χωριό Λαγυνά. Την 21η προς 22α Φεβρουαρίου τα μεσάνυκτα αναχώρησαν από το χωριό, για να περάσουν τον ποταμό Έβρο. Έκτοτε ο Χρήστος και οι υπόλοιποι εξαφανίστηκαν χωρίς να δώσουν σημεία ζωής.
Κατά τον ίδιο τρόπο τα μεσάνυχτα της 14ης Μαρτίου 1943 οι Αναστάσιος…, Αθανάσιος…, και άλλα οκτώ άτομα από τις Φέρες αναχώρησαν με τον Κωνσταντίνο, για να περάσουν τον ποταμό Έβρο... Κατά τη διάρκεια της διαδρομής διαπιστώθηκε ότι ο Κωνσταντίνος… τους οδηγούσε στο χωριό Λαγυνά και όχι στο προσυμφωνημένο πέρασμα του ποταμού. Στη μέση της διαδρομής και χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο ο Κωνσταντίνος τους εγκατέλειψε. Η ομάδα των πολιτών αναγκάστηκε όλο το βράδυ να περιπλανάται στο χωριό προς αναζήτηση της οικίας του Κωνσταντίνου…. Την επομένη το πρωί βρήκε το σπίτι αλλά και τον Κωνσταντίνο…, ο οποίος αντικρίζοντας τους άλλαξε τη συμφωνία. Ζήτησε να του προκαταβάλουν την αμοιβή της διαπέρασης και να μην μεταφέρουν αντικείμενα και χρήματα που ήταν αξίας μεγαλύτερης των 50.000 χιλιάδων δραχμών – παλιά ή νέα (κατοχικά) χαρτονομίσματα- με τη δικαιολογία ότι δεν το επιτρέπουν οι τουρκικές αρχές. Επιπλέον, ζήτησε από την ομάδα να του δώσουν δύο ταυτότητες σε περίπτωση που γίνουν αντιληπτοί και κυνηγηθούν από τους Γερμανούς. Μάλιστα, για να τους πείσει, τους υπέδειξε τις ταυτότητες των ως άνω εξαφανισμένων, δηλαδή του Χρήστου…, της Δέσποινας…, του Γιώργου… από το Σουφλί και του Αλέκου… από τις Φέρες. Περί την χαραυγή της 15ης Μαΐου 1943 αναχώρησαν και έφθασαν στον ποταμό. Πέρασαν στο τουρκικό έδαφος και ενώπιον της τουρκικής συνοριακής φρουράς διαπιστώθηκε ότι δε ρωτήθηκαν από αυτούς για την ποσότητα των αντικειμένων και χρημάτων που κατείχε έκαστος. Στη συνέχεια όλοι μαζί μεταφέρθηκαν από τους Τούρκους συνοριοφύλακες στην περιοχή Μακρά Γέφυρα για περεταίρω καταγραφή των προσωπικών στοιχείων τους ενώπιον της διοίκησης και του Τούρκου Λοχαγού. Ο Τούρκος λοχαγός ζήτησε τα νομιμοποιητικά έγγραφα, για να τους καταγράψει στο σχετικό βιβλίο. Σε ένα μέρος του βιβλίου αναγράφονταν τα στοιχεία και σε άλλο μέρος επικολλούνταν η φωτογραφία του κάθε ταξιδιώτη. Αρκετά μέλη της ομάδας των πολιτών γνώριζαν τον Χρήστο…, την σύζυγό του Δέσποινα…, τον Γιώργο… από το Σουφλί και τον Αλέκο… από τις Φέρες και διαπίστωσαν με έκπληξη ότι δεν είχαν καταγραφεί στο βιβλίο. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τη γενικότερη συμπεριφορά του λεμβούχου Κωνσταντίνου… και το γεγονός ότι οι Τούρκοι συνοριοφύλακες δε ρώτησαν πόσα χρήματα και αντικείμενα κατέχει έκαστος, οδήγησε τα τέσσερα μέλη της ομάδας να ζητήσουν από τον Τούρκο Λοχαγό να διερευνήσει το γεγονός. Ο Τούρκος Λοχαγός ακούγοντας τα γεγονότα μπήκε σε υποψίες και αμέσως έδωσε εντολή να αναζητήσουν τον λεμβούχο Κωνσταντίνο και να τον οδηγήσουν σε αυτόν. Πράγματι οι Τούρκοι συνοριακοί σκοποί βρήκαν τον Κωνσταντίνο και τον οδήγησαν στο Λοχαγό. Σε σχετικές ερωτήσεις του Τούρκου αξιωματικού ο Κωνσταντίνος παραδέχθηκε ότι την 21η Φεβρουαρίου 1943 ο ίδιος μαζί με τους λεμβούχους Ευάγγελο… και Ιωάννη… πέρασαν στην τουρκική όχθη τον Χρήστο…, την Δέσποινα…, τον Γιώργο… από το Σουφλί και τον Αλέκο από τις Φέρες. Ωστόσο, οι απαντήσεις που έδωσε δεν ήταν πειστικές και ο Τούρκος αξιωματικός του ζήτησε να υποδείξει στη φρουρά το σημείο του περάσματος. Από την αυτοψία που πραγματοποιήθηκε, δεν προέκυψε κανένα στοιχείο, ενώ ο Κωνσταντίνος από τύχη ή σκόπιμα κατά την αυτοψία βρέθηκε να πατά το ελληνικό έδαφος. Όταν έγινε αυτό αντιληπτό από τη φρουρά και τον Τούρκο αξιωματικό, ζητήθηκε από τον Κωνσταντίνο… να περάσει στο τουρκικό έδαφος για περεταίρω έρευνα. Στο άκουσμα αυτού ο Κωνσταντίνος με αστραπιαία ταχύτητα και αγνοώντας τους πυροβολισμούς, χάθηκε μέσα στις καλαμιές.
Στη συνέχεια ο Τούρκος αξιωματικός συνέταξε τη σχετική αναφορά, η οποία θα διαβιβαζόταν στις τουρκικές αρχές και στο Ελληνικό Προξενείο της Αδριανούπολης. Οι πολίτες συγκλονισμένοι αναχώρησαν από τη Μακρά Γέφυρα για τη Μέση Ανατολή. Όταν έφτασαν στο Χαλέπι, παρουσιάστηκαν στις Ελληνικές Αρχές και κατήγγειλαν το τραγικό γεγονός.
Μετά τον πόλεμο οι σχηματισθείσες δικογραφίες από την Τουρκία, το Χαλέπι και το Ελληνικό Προξενείο της Αδριανούπολης ενοποιήθηκαν και ο ανακριτής είχε στη διάθεση του δεκάδες μαρτυρίες κατά των υπόπτων λεμβούχων. Όπως η κατάθεση του Αθανασίου…, του Αναστασίου…, του Θεόδωρου… και του Κωνσταντίνου…, φίλων των δύο εκ των τεσσάρων, οι οποίοι ήταν βέβαιοι για την εγκληματική δράση των λεμβούχων λόγω της οικονομικής τους επιφάνειας και της εν γένει συμπεριφοράς του λεμβούχου Κωνσταντίνου…, την οποία και οι ίδιοι βίωσαν την 16η Μαΐου 1943 ενώπιον των τουρκικών αρχών.
Ωστόσο, εκτός από τις ως άνω μαρτυρικές καταθέσεις και πολλές άλλες που συνηγορούσαν για την εγκληματική δράση των λεμβούχων, το μαρτυρικό στοιχείο που καταγράφηκε και ήταν καταλυτικό της όλης υπόθεσης, ήταν οι καταθέσεις των δασκάλων Αντιγόνης… και Ελισάβετ… Ο φίλες της Δέσποινας το 1943 βρίσκονταν στο χωριό Λαγυνά ως δασκάλες. Μια μέρα στα μέσα του 1943 πραγματοποιήθηκε ένας γάμος στο χωριό όπου ήταν καλεσμένες. Εκεί είδαν να φορούν τα φορέματα και τα παπούτσια της Δέσποινας … οι δύο αδελφές του Κωνσταντίνου… του λεμβούχου, οι οποίες δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν την κατοχή των ειδών ένδυσης, όταν ρωτήθηκαν από τον ανακριτή.
Έκτοτε οι υπαίτιοι – κατηγορούμενοι αναζητούνται. Ίσως να έφυγαν στο εξωτερικό ή να πήραν τα βουνά και να έγιναν οπλαρχηγοί (!)(ποιος να ξέρει όλα μέσα στη ζωή είναι...)
Πηγή: Δημήτρης Γ. Μερκούρης, https://ermiss.blogspot.com/
Γεννημένος στη Σαμοθράκη το 1900, διδάχθηκε τα πρώτα του γράμματα στο νησί πριν μεταναστεύσει ως νεαρός στην Αθήνα και για ένα σύντομο (τέσσερα χρόνια) διάστημα στην Αμερική. Παρά τις δυσκολίες της εποχής, κατάφερε να εγγραφεί στη Νομική Σχολή Αθηνών, όπου εργάστηκε σκληρά για να στηρίξει τις σπουδές του. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, τραυματίστηκε σοβαρά στον ποταμό Σαγγάριο το 1922, αλλά επέστρεψε αποφασισμένος να ολοκληρώσει την ακαδημαϊκή του πορεία. Το 1927 ξεκίνησε να ασκεί τη δικηγορία στην Αθήνα, πριν αποφασίσει να εγκατασταθεί στην Αλεξανδρούπολη, όπου ανέπτυξε έντονη κοινωνική και πολιτική δράση.
Ο Χρυσοστόμου ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία το 1928, κατεβαίνοντας ως ανεξάρτητος υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές, όπου κέρδισε την εμπιστοσύνη χιλιάδων ψηφοφόρων. Αν και δεν εξελέγη λόγω της ύπαρξης ισχυρών κομματικών συνδυασμών, η επιτυχία αυτή αποτέλεσε εφαλτήριο για τη μετέπειτα πορεία του. Το 1932 και το 1933 πολιτεύτηκε με τους Φιλελευθέρους, κατακτώντας την πρώτη θέση και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Το 1936, ως επικεφαλής του συνδυασμού των Φιλελευθέρων στον Έβρο, σημείωσε θριαμβευτική επιτυχία, συγκεντρώνοντας τον πρωτοφανή αριθμό των 11.650 σταυρών προτίμησης.
Η πολιτική του δράση συνεχίστηκε και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το 1946 επανήλθε στην πολιτική σκηνή με εξίσου εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η κορύφωση της πολιτικής του σταδιοδρομίας ήρθε το 1948, όταν ανέλαβε το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, συμβάλλοντας καθοριστικά στην ανασυγκρότηση του τομέα σε μια κρίσιμη για την Ελλάδα περίοδο.
Ως επιστήμονας, ο Γρηγόρης Χρυσοστόμου θεωρείτο αυθεντία, ενώ ως κοινωνικός παράγοντας υπήρξε πρωτοπόρος σε δράσεις που αποσκοπούσαν στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των λαϊκών στρωμάτων. Με τη χειμαρρώδη ευγλωττία του, την ειλικρίνεια του χαρακτήρα του και τη μαχητικότητά του στους πολιτικούς αγώνες, κατέκτησε την αγάπη του λαού του Έβρου και τον σεβασμό των πολιτικών του αντιπάλων. Ο συνδυασμός φυσικών και επίκτητων χαρισμάτων τον ανέδειξε σε υπόδειγμα αυτοδημιουργίας και ανιδιοτελούς προσφοράς.
Η ζωή του αποτελεί παράδειγμα θέλησης και επιμονής. Με πείσμα και ατσάλινη αποφασιστικότητα, υπερνίκησε κάθε εμπόδιο, αναδεικνύοντας την αξία της προσωπικής προσπάθειας. Ο Γρηγόρης Χρυσοστόμου απεβίωσε το 1959 από βαρύ ισχαιμικό επεισόδιο. Υπήρξε μια μοναδική προσωπικότητα, της οποίας η κληρονομιά θα παραμένει ζωντανή στη συλλογική μνήμη της Θράκης και της Ελλάδας. Το προσωπικό του αρχείο διασώθηκε τον ασκούμενο τότε δικηγόρο και αείμνηστος Δημήτριος Κιοτσέκογλου.
Επιμέλεια: Δ.Μ.
