Το κείμενο του Ι. Καρύδη, «διευθυντή» της Νομαρχίας Αλεξανδρούπολης, αποτελεί μια σπάνια τελετουργική ομιλία–μαρτυρία, η οποία καταγράφει με ζωντανές λεπτομέρειες τα γεγονότα της απελευθέρωσης της πόλης το 1920 και αναδεικνύει τη σημασία τους για την ελληνική Θράκη και τον ευρύτερο ελληνισμό.
Κεντρική θέση στην αφήγηση κατέχει το ιδιότυπο ιστορικό σκηνικό που διαμορφώνεται μετά τις περιόδους βουλγαρικής και οθωμανικής κατοχής: οι Γαλλικές Αρχές είναι οι πρώτες που υψώνουν τη γαλλική σημαία στην Αλεξανδρούπολη, σηματοδοτώντας έμπρακτα τη διεθνή υποστήριξη προς τα ελληνικά δίκαια. Λίγο αργότερα, ο ελληνικός στρατός αναλαμβάνει τη σκυτάλη και υψώνει την ελληνική σημαία σε μια ιδιαίτερα συγκινητική τελετή, με τη συνοδεία γαλλικής μουσικής και ενθουσιώδεις πανηγυρισμούς του λαού. Το επεισόδιο αυτό, σχεδόν λησμονημένο σήμερα, φωτίζει τον καθοριστικό ρόλο της Γαλλίας στη διπλωματική και στρατιωτική πορεία προς την απελευθέρωση της Θράκης.
Ο Καρύδης τονίζει με συνέπεια τη διαχρονική αξία της ενότητας και της ελευθερίας, καθώς και το πατριωτικό χρέος των νέων γενεών να τιμούν τους αγώνες των προγόνων και να συνεχίζουν την προσπάθεια για εθνική αυτοδιάθεση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναφορά του στην Κύπρο, την οποία προβάλλει ως το επόμενο μεγάλο εθνικό αίτημα του ελληνισμού, συνδέοντας νοητά την ιστορική εμπειρία της Θράκης με τον σύγχρονο –τότε– κυπριακό αγώνα. Η σύνδεση αυτή προσδίδει πανελλήνιο εύρος στο μήνυμα της ομιλίας και αποκαλύπτει την ολιστική αντίληψη του συντάκτη για τη γεωπολιτική και εθνική ενότητα του ελληνικού κόσμου.
Το τεκμήριο αυτό αποτελεί πολύτιμο μνημείο συλλογικής μνήμης και ιστορικής τεκμηρίωσης, καθώς διασώζει στοιχεία που δεν έχουν ευρέως καταγραφεί: την ανύψωση της γαλλικής σημαίας, την ύπαρξη ρωσικού μνημείου, τη μνεία των μπεκτασίδων, τη συμμετοχή των συμμάχων στον πανηγυρισμό της ελευθερίας, καθώς και τον εορταστικό χαρακτήρα της εθνικής τελετής με έντονη διεθνή διάσταση. Παράλληλα, αναδεικνύει τη σύνδεση του θρακικού αγώνα με το όραμα της απελευθέρωσης της Κύπρου, ως αναπόσπαστου μέρους του ελληνικού έθνους.
Η επίσημη υπογραφή του Ι. Καρύδη, στελέχους της τοπικής διοίκησης, προσδίδει στο κείμενο ιδιαίτερη βαρύτητα και αξιοπιστία, καθιστώντας το καθρέφτη της πολιτικής και κοινωνικής οπτικής της εποχής.










