Στο τέλος του 1948, μια εποχή όπου η Ελλάδα προσπαθούσε ακόμη να σταθεί όρθια μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο, χιλιάδες παιδιά βρέθηκαν σε ιδρύματα, μακριά από το σπίτι τους και συχνά χωρισμένα από τα αδέλφια τους. Η παιδική προστασία ήταν ένα τεράστιο κοινωνικό ζήτημα, και τα ιδρύματα λειτουργούσαν συχνά κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ένα αγόρι, ο Γιώργος Κατσιπόδης, ένα από τα έξι αδέλφια που φιλοξενούνταν στο ίδρυμα Αμαρουσίου, γράφει ένα συγκινητικό γράμμα προς τον Υπουργό Ναυτιλίας της εποχής, Γρηγόρη Χρυσοστόμου. Ο Υπουργός είχε επισκεφθεί προσωπικά τα παιδιά και, θέλοντας να δείξει ενδιαφέρον και στήριξη, τους είχε δώσει την προσωπική του κάρτα επικοινωνίας, λέγοντάς τους πως μπορούν να του γράψουν όποτε χρειαστούν κάτι.
Ωστόσο, στα ιδρύματα της περιόδου εκείνης, η αλληλογραφία δεν επιτρεπόταν. Η δυνατότητα να επικοινωνήσουν τα παιδιά με τον έξω κόσμο ήταν περιορισμένη, σχεδόν ανύπαρκτη. Παρ’ όλα αυτά, ο μικρός Γιώργος κατάφερε να ξεπεράσει τα εμπόδια και να στείλει το γράμμα του κρυφά.
Στις 29 Νοεμβρίου 1948, γράφει στον Υπουργό με απλότητα, αγωνία, αλλά και ελπίδα. Του εξηγεί πως εκείνος και τα αδέλφια του μετακινήθηκαν από ίδρυμα σε ίδρυμα, πώς χωρίστηκαν — κάποια στον Πειραιά, εκείνος στο Μαρούσι — και πως «έπαθαν ατύχημα», χωρίς να το αναλύει, όπως θα έκανε ένα παιδί που δεν έχει τα λόγια αλλά έχει το βάρος της εμπειρίας.
Ο Γιώργος βάζει μέσα στο γράμμα και μια φωτογραφία των έξι αδελφιών, σημειώνοντας με παιδική τρυφερότητα:
«Όταν θα έχω χρήματα, θα σας στείλω καλύτερη φωτογραφία».
Μια φράση που φανερώνει όχι μόνο τη φτώχεια της εποχής, αλλά και την αθωότητα, τη φιλοτιμία και τη λαχτάρα του παιδιού να παρουσιαστεί "όπως πρέπει" στον άνθρωπο που πίστευε πως ίσως θα μπορούσε να τους βοηθήσει.
Το γράμμα αυτό αποτελεί σήμερα ένα σημαντικό τεκμήριο στο ψηφιακό αρχείο του Υπουργού Γρηγόρη Χρυσοστόμου — μια αυθεντική μαρτυρία μιας εποχής δύσκολης, αλλά και μια ζωντανή υπενθύμιση της δύναμης που έχει η ανθρώπινη επαφή.
Η φωνή του Γιώργου Κατσιπόδη, ενός παιδιού που κατάφερε να γράψει παρά τις απαγορεύσεις, δίνει ζωή στη μνήμη όλων εκείνων των παιδιών που μεγάλωσαν σε ιδρύματα, περιμένοντας να ακουστούν.
Ένα μικρό γράμμα — μια μεγάλη ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου