Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2025

Τα Πεπραγμένα της Κυβερνήσεως Πλαστήρα - Βενιζέλου 28/10/1951 - 10/10/1952

 


Η κυβέρνηση Πλαστήρα-Βενιζέλου, που ανέλαβε την εξουσία στις 28 Οκτωβρίου 1951 και παρέμεινε έως τις 10 Οκτωβρίου 1952, υπήρξε μια σημαντική πολιτική περίοδος για την Ελλάδα της μετεμφυλιακής εποχής. Ας εξετάσουμε συνοπτικά τα πεπραγμένα της:

Πολιτική Σταθερότητα και Ενότητα

  1. Συνεργασία Σοσιαλιστών και Φιλελευθέρων: Η κυβέρνηση σχηματίστηκε από το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου και τον Ελληνικό Συναγερμό του Νικολάου Πλαστήρα, αντανακλώντας μια προσπάθεια συνεργασίας ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις.
  2. Αναζήτηση Κοινωνικής Συμφιλίωσης: Η κυβέρνηση προσπάθησε να καταλαγιάσει τα πάθη του εμφυλίου πολέμου (1946-1949) και να προωθήσει την εθνική συμφιλίωση.

Οικονομική Πολιτική

  1. Ανοικοδόμηση και Ανάπτυξη:
    • Η χώρα βρισκόταν ακόμα σε φάση ανοικοδόμησης μετά τις καταστροφές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου.
    • Προτεραιότητα δόθηκε στη βελτίωση της αγροτικής παραγωγής και στη στήριξη της υπαίθρου.
  2. Βοήθεια μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ:
    • Εξακολούθησε η αξιοποίηση της οικονομικής βοήθειας από το Σχέδιο Μάρσαλ, η οποία συνέβαλε στην ανασυγκρότηση υποδομών και στη βελτίωση των βιομηχανικών δυνατοτήτων.
  3. Εργασιακή Πολιτική:
    • Επιχειρήθηκε η βελτίωση των συνθηκών εργασίας και η αύξηση του κατώτατου μισθού, αν και η οικονομική στενότητα περιόρισε τα αποτελέσματα.

Εξωτερική Πολιτική

  1. Ένταξη στο ΝΑΤΟ:
    • Στις 18 Φεβρουαρίου 1952, η Ελλάδα εντάχθηκε επίσημα στον Οργανισμό του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), ενισχύοντας τη θέση της στον δυτικό συνασπισμό κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
    • Η ένταξη αυτή αποτέλεσε κομβικό σημείο για την ασφάλεια της χώρας και την εδραίωση της δυτικής της ταυτότητας.
  2. Σχέσεις με τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή:
    • Η κυβέρνηση επιδίωξε την ανάπτυξη στενότερων σχέσεων με τις γειτονικές χώρες, ενώ ταυτόχρονα διατήρησε την εστίασή της στη συνεργασία με τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις.

Κοινωνική Πολιτική

  1. Στήριξη Υγείας και Παιδείας:
    • Δόθηκε έμφαση στη βελτίωση της δημόσιας υγείας, αν και οι οικονομικές δυσκολίες περιόρισαν τις δυνατότητες για ριζικές αλλαγές.
    • Επιχειρήθηκε η ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης, αλλά οι προσπάθειες ήταν περιορισμένες λόγω των δημοσιονομικών περιορισμών.
  2. Μέριμνα για τους Πρόσφυγες:
    • Λήφθηκαν μέτρα για τη στήριξη των θυμάτων του εμφυλίου, ιδιαίτερα των προσφύγων και των εκτοπισμένων.

Προβλήματα και Τέλος της Κυβέρνησης

  1. Εσωτερικές Αντιφάσεις:
    • Η συνεργασία Πλαστήρα-Βενιζέλου χαρακτηρίστηκε από συγκρούσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις σε ζητήματα πολιτικής.
    • Η εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δυσχέρανε τη λήψη αποφάσεων.
  2. Πτώση Κυβέρνησης:
    • Η κυβέρνηση κατέρρευσε τον Οκτώβριο του 1952, κυρίως λόγω των αυξανόμενων εντάσεων μεταξύ των συμμάχων της, αφήνοντας παρακαταθήκη τις προσπάθειες για σταθεροποίηση της χώρας.

Συμπέρασμα

Η κυβέρνηση Πλαστήρα-Βενιζέλου προσπάθησε να σταθεροποιήσει την Ελλάδα σε μια ταραγμένη εποχή, δίνοντας έμφαση στην εθνική συμφιλίωση, τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την οικονομική ανάκαμψη. Ωστόσο, οι οικονομικές δυσκολίες και οι πολιτικές εντάσεις περιόρισαν την αποτελεσματικότητά της.




Ιωάννης Μεταξάς Α.Ν. 677/1937 & Λούκα Κατσέλη Ν. 3869/2010 - Δύο νομοθετικές πρωτοβουλίες με αναγνώριση της σημασίας της κοινωνικής δικαιοσύνης και της προστασίας των ευάλωτων ομάδων για τη συνοχή και τη σταθερότητα του κράτους.

 Σημαντικές και ουσιαστικές ομοιότητες ανάμεσα σε δύο νομοθετικές πρωτοβουλίες που, παρά την απόσταση δεκαετιών και τις διαφορετικές ιδεολογικές πολιτικές και συνθήκες, επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν κρίσιμα ζητήματα χρέους και να προστατεύσουν τις βασικές δομές της κοινωνίας και της οικονομίας. Ας δούμε λεπτομερέστερα τα κύρια σημεία:

  1. Ο ρόλος της αγροτικής τάξης και η σχέση με την κρατική σταθερότητα:
    Στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου, η ακμαία αγροτική τάξη θεωρήθηκε θεμέλιο της εθνικής οικονομίας και, κατ' επέκταση, της επιβίωσης του ίδιου του κράτους και του έθνους. Για τον λόγο αυτό, ο Ιωάννης Μεταξάς με τον Αναγκαστικό Νόμο 677/1937 προχώρησε στη ρύθμιση των χρεών των αγροτών. Σκοπός ήταν η προστασία των αγροτικών νοικοκυριών από την καταστροφή, ενισχύοντας έτσι την παραγωγικότητα και τη συνοχή της κοινωνίας.
  2. Η ελληνική κρίση του 2010 και ο νόμος Κατσέλη:
    Σε ανάλογο πνεύμα, το 2010, όταν η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη της οικονομικής κρίσης και του κινδύνου χρεοκοπίας, η Λούκα Κατσέλη εισήγαγε τον νόμο 3869/2010, γνωστό ως "νόμος Κατσέλη". Ο νόμος είχε ως στόχο τη ρύθμιση των χρεών των υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων, περιλαμβάνοντας μέτρα για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Παρά τις διαφορετικές συνθήκες, το κοινό στοιχείο είναι η προσπάθεια να διασφαλιστεί η κοινωνική και οικονομική σταθερότητα μέσω της προστασίας βασικών στρωμάτων της κοινωνίας.
  3. Φιλοσοφία των νόμων και σύγκριση:
    Η σύγκριση των δύο νόμων αναδεικνύει μια ταύτιση φιλοσοφίας ως προς τον σκοπό τους: και οι δύο αναγνωρίζουν την κρισιμότητα της στήριξης των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων ως προϋπόθεση για τη συνολική ανθεκτικότητα της χώρας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η υπέρβαση της πολιτικής διάστασης, καθώς ο πρώτος νόμος προέρχεται από το καθεστώς Μεταξά, ενώ ο δεύτερος από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση.
  4. Ο ρόλος των Ειρηνοδικείων:
    Και στους δύο νόμους, τα Ειρηνοδικεία διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στην εφαρμογή των μέτρων. Το καθεστώς Μεταξά χρησιμοποίησε τα Ειρηνοδικεία για τη ρύθμιση και την επίλυση των αγροτικών χρεών, παρέχοντας έναν θεσμικό μηχανισμό απονομής δικαιοσύνης. Παρόμοια, στον νόμο Κατσέλη, τα Ειρηνοδικεία έχουν την αρμοδιότητα να εξετάζουν αιτήσεις ρύθμισης οφειλών, διασφαλίζοντας την προστασία των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Αυτό υποδεικνύει την εμπιστοσύνη του νομοθέτη στη λειτουργία της δικαιοσύνης ως εργαλείου κοινωνικής ισορροπίας.

Συμπέρασμα:

Παρά τις διαφορετικές εποχές και πολιτικές αντιλήψεις, οι δύο νομοθετικές πρωτοβουλίες ενσωματώνουν μια κοινή αρχή: την αναγνώριση της σημασίας της κοινωνικής δικαιοσύνης και της προστασίας των ευάλωτων ομάδων για τη συνοχή και τη σταθερότητα του κράτους.




 


 


 

Α) Το Σύνταγμα του 1911, Β) Τα κείμενα των Ανωτέρω Συντακτικών Πράξεων, Γ) Τα Άρθρα του Συντάγματος του 1927 τα Διατηρηθέντα Εν Ισχύι

 


Σχέδιο Νόμου - Νόμος Περί Υπαλληλικού Κώδικος - Αθήνα 1949